Pożegnanie Chustki

źródło: chustka.blogspot.com

waham się wciąż przed pisaniem tego posta

jednocześnie nic nie napisać, czuję, że nie mogę,

choć nie wiem, czy powinnam, czy to, co napiszę, będzie w ogóle ok..

w dodatku wciąż brak mi słów

w ogóle w obliczu śmierci, a tym razem w obliczu Jej śmierci tym bardziej

jestem od poniedziałku w stanie zatrzymania

bez możliwości sensownego skupienia się na czymkolwiek

chociaż żyję, oczywiście żyję, i czuję, że żyję 

i chociaż żadnych wirtualnych świeczek ani innych nie palę i nie będę zapalać,

bo i dobrze, że wyraźnie zabroniła:

a jednak mnie coś okropnie ciśnie i strasznie boli 

i staram się w tym obejrzeć jak najszczerzej

i nic nie wiem 

poza tym, 

że oprócz wielkiego żalu mam też ogromny szacunek łamany na coś więcej nawet

do Osoby, która właśnie odeszła

dominuje jednak smutek i żal,

dlatego też nie mogę pójść na pogrzeb i się ubrać kolorowo i uśmiechać.

nie dałabym rady.

zamiast tego pójdę do teatru i na wino z Tą, (której namiarów tu nie podaję, bo nie wiem, czy by chciała), a która też przeżywa to odejście,

i z którą razem pożegnamy Chustkę. po swojemu. i pociechą jest tu jedyną, to, że zgodnie z tym jak sama Joanna by chciała - będziemy afirmować życie, robić to, co lubimy robić w nim, i wspominać Ją. 

a tak w ogóle to odczuwam straszliwy Jej brak

taki, że nawet sobie nie wyobrażam jak mogą przeżywać to Jej realnie bliscy

(choć dziś przeczytałam na jakimś blogu, o którym specjalnie zapomniałam i do którego nie wrócę - więc nie przytoczę dokładnie - że ta cała "histeria po śmierci Chustki" jest sztuczna, jest świadectwem tego, że ludzie nie żyją swoim życiem, tylko opłakują kogoś wirtualnie poznanego" - coś w tym stylu - to nie są dokładne cytaty, ale ten przekaz mnie szalenie zasmucił, bo niestety, mimo tego, że sama tego nie rozumiem, wiem i czuję, że to nie są sztuczne emocje, ani moje, ani innych przeżywających, {choć każdy na swój własny sposób przeżywał} Ją i Jej odejście)

Chustka - dla mnie  - nie była bohaterką popkultury, w sensie zbawiania świata (James Bond w wyobraźni mas jest być może bohaterem, ale też się tu mogę mylić..)

Nie była również Matką Teresą, choć była ludzko też dobra, i działała na rzecz innych..

Była fighterką! - walczyła o życie swoje, ale głównie dbała o jego jakość, co mnie szalenie urzekało,

Była Mistrzynią Życia w jego najprostszych i najważniejszych przejawach - (oczywiście też wiem, że dzięki chorobie taka się stała, i sama o tym wspominała, bo wcześniej to wszystko też w Niej było, ale przed chorobą była jedynie szalenie inteligentną i bystrą laską)

Pisała o tym, jak choroba ją zmieniła i otworzyła na życie! 

I to też było wg mnie niesamowicie piękne i odważne i jej mądrość się tu ujawniła, jak to się zdarza nielicznym, 

(bo niestety wiem, że w obliczu choroby nie każdemu otwierają się oczy mądrości, a Jej tak!!!)

Była od wielu miesięcy moją codziennością w stanie zatrzymania się, z czym daję ciała, a z czym nie.

Była też dla mnie nie tylko duszą, ale i ciałem, które wiem, że ją bolało nieraz bardzo..

Współczułam jej, nie litowałam się.! Współ- czasem próbowałam odczuwać, wiedząc, że nie mam do końca jak. 

Podziwiałam Ją. 

Uwielbiałam Ją.

Pozwalała być blisko niekiedy, za co czułam wdzięczność.

Sprawiała, że świat i człowiek jest piękny i wspaniały, jeśli się o to zadba. i popatrzy tak na to..i jeśli się zadba, by tak było..

Tak ona zadbała. To, jakie relacje stworzyła z bliskimi, to też wg mnie było jej darem i staraniem się i talentem!

To jak pisała... - miała ewidentny literacki, niestety, niewykorzystany do końca talent, ale to też było jej darem. 

To, że akurat w tym przypadku (bo generalnie mam opór przed tłumem), tak wielu ludziom jest jej brak, i tak wielu osobom dała lekcje życia i dla tak wielu osób stała się bliska jest też jej wyłączną zasługą i darem. 

i możliwością dalej (przynajmniej moją) wiary w ludzi..

która też przy okazji czytania Joanny bloga jakiś czas temu została mocno zachwiana, kiedy jej osoby podobno znajome uśmierciły ją za życia, straszliwie się na to buntowałam; to, co się wówczas zadziało było dla mnie koszmarem sennym, to było wycie hien nad niedoszłą śmiercią, to było wycie o sensację, to było coś, co niesmakiem mi pozostanie na zawsze; ale jednak dziś odnalazłam na blogu, jak mniemam, jej prawdziwej znajomej, która się na to również zbuntowała mocno, słowa prawdziwe, emocje autentyczne, i te same słowa, które i u mnie wtedy jak i u tej znajomej zostały wymazane. żeby nie było, że coś w ogóle było.

było żałośnie i strasznie.

i pewne osoby są żałosne i straszne. NIESTETY. tego wciąż doświadczam i nie kumam i tego wciąż się uczę, że nie. dla wszystkich jednak nie można być tak samo dobrym...!! że nie. to boli, ale jednak NIE.

i cieszę się, że się okazało, że to jednak nieprawda, że to nie były prawdziwe znajome Chustki.

bo wtedy miałam taką refleksję i tym komunikatem pojechałam nawet, który został wymazany po dobie od wpisu, że jeśli ja miałabym mieć takie przyjaciółki, to serdecznie dziękuję. i wypierdalajcie w kosmos sobie z taką przyjaźnią. i zbiórką.

dziś na szczęście wiem, że nie jest tak źle. i Chustka miała oprócz tych, którzy się przybierali w piórka przyjaciółek, przede wszystkim Wspaniałych Bliskich oraz też Prawdziwe i Cudowne i oddane przyjaciółki.!!!

i to też jest dla mnie piękne.

optymizmu nadal nie mam

więc tylko zapodam piosenkę TĘ, którą chciała..

i pójdę się na/upić.

dobranoc.